Kelebeklerin Sessizliği

beyaz mendile düşerken gözyaşımızın çığlıkları 
zaman umutlarımızı, özlemlerimizi, sevdalarımızı
sonsuzluklara alıp götürüyordu
kelebeklerin sessizliği gibi
 
kar bulutlarıyla kuşatılmış alaca karanlıkta
bahçemizde üşüyen kış çiçeklerine gelip kondu
anka kuşu, Kaf dağından masal diyarından
kelebeklerin sessizliği gibi
 
kül rengi bulutlardan düşerken kar taneleri
beyaza dönen gecenin büyüsüyle
beşiğinde uyuyan bebeklere ninni söylüyordu
kelebeklerin sessizliği gibi
 
ağaçlar, yollar, evler karla bembeyaz olurken
bahçeli küçük evinde yalnız yaşayan şair komşumuz
yalnızlığının hüznüyle uyuyordu
kelebeklerin sessizliği gibi
 
akasyaların arasında cemileler tomurcuk açarken
salkım saçak kar yüklü ağaçlarda serçeler ötüşerek
birbirini kovalıyordu
kelebeklerin sessizliği gibi
 
tanrının çiçekleri, tomurcukları çocuklar vardı
yazdan saklanmış bahçelerde koşuşarak, gülüşerek
kartopu oynuyordu
kelebeklerin sessizliği gibi