Benim için ağlama
Mayıs sabahlarında erkenden açar kır çiçekleri…
Mayısın ortası hüzünlü bir gün…
ellerinde kırmızı karanfiller, sevgi dolu yürekleriyle gönül kapısından el salladılar gülümseyerek ölüm kağnısına binmiş kömür karası yüzler… Geceden şafağa tükenirken umutlar kollarına aldı hasreti öperek.
Düş bahçelerinde gözyaşlarıyla gitme dedi geride kalanlar. Samanyolu’ndan kucak kucak yıldızlar saçıyordu melekler…
Beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri…
Mayısın ortası hüzünlü bir gün…
Gecenin karasından ışık damlaları düşüyordu çocukların rüyalarına… Üşümesin diye çiçeklerle örttü saçlarını okşayarak ölüm. Gece mavisiydi gökyüzü..
Samanyolu’ndan yıldızlar saçıyordu melekler kucak kucak…beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi.
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri…
Mayıs ortası hüzünlü bir gün…
Ayrılığın sessiz çığlıkları duyuluyordu ölüm tünelinin ağzında.. sevgiliye kavuşma umutları tükeniyordu.. Bin yıllık hasret gibi yığın yığın…
Sabahı beklerken, güvercin tedirginliğindeki yüreklere korku salmıştı gecenin kuytusunda pusuya yatmış ihanetler sevgisizlikler.
Samanyolu’ndan yıldızlar saçıyordu melekler kucak kucak… Beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi.
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri.. Mayısın ortası hüzünlü bir gün. Sıra sıraydı, art ardaydı mezarlar…
Ellerinde kırmızı karanfiller ve yemyeşil çimenlere gözyaşlarıyla can suyu veriyordu menekşe gözlü çocukların. Ellerinde kırmızı karanfiller.
Ay ışığında pınardan su içen ceylan gibi ürkektiler… Altın sarısı örgülü saçlarına fiyonk gibi bağlanmıştı mavi kurdeleler…
Sonsuzluk yolunda bir ses yoksulluğun türküsünü söylüyordu kulağına, ”Benim için ağlama sil gözyaşını çocuğum. İhanetler, zulüm biter bir gün menekşeler, güller açar üstümüzde”
Mayısın ortası hüzünlü bir gün…
ellerinde kırmızı karanfiller, sevgi dolu yürekleriyle gönül kapısından el salladılar gülümseyerek ölüm kağnısına binmiş kömür karası yüzler… Geceden şafağa tükenirken umutlar kollarına aldı hasreti öperek.
Düş bahçelerinde gözyaşlarıyla gitme dedi geride kalanlar. Samanyolu’ndan kucak kucak yıldızlar saçıyordu melekler…
Beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri…
Mayısın ortası hüzünlü bir gün…
Gecenin karasından ışık damlaları düşüyordu çocukların rüyalarına… Üşümesin diye çiçeklerle örttü saçlarını okşayarak ölüm. Gece mavisiydi gökyüzü..
Samanyolu’ndan yıldızlar saçıyordu melekler kucak kucak…beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi.
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri…
Mayıs ortası hüzünlü bir gün…
Ayrılığın sessiz çığlıkları duyuluyordu ölüm tünelinin ağzında.. sevgiliye kavuşma umutları tükeniyordu.. Bin yıllık hasret gibi yığın yığın…
Sabahı beklerken, güvercin tedirginliğindeki yüreklere korku salmıştı gecenin kuytusunda pusuya yatmış ihanetler sevgisizlikler.
Samanyolu’ndan yıldızlar saçıyordu melekler kucak kucak… Beyaz bir bulut gülümsüyordu kanatlanmış düşler gibi.
Mayıs sabahları erkenden açar kır çiçekleri.. Mayısın ortası hüzünlü bir gün. Sıra sıraydı, art ardaydı mezarlar…
Ellerinde kırmızı karanfiller ve yemyeşil çimenlere gözyaşlarıyla can suyu veriyordu menekşe gözlü çocukların. Ellerinde kırmızı karanfiller.
Ay ışığında pınardan su içen ceylan gibi ürkektiler… Altın sarısı örgülü saçlarına fiyonk gibi bağlanmıştı mavi kurdeleler…
Sonsuzluk yolunda bir ses yoksulluğun türküsünü söylüyordu kulağına, ”Benim için ağlama sil gözyaşını çocuğum. İhanetler, zulüm biter bir gün menekşeler, güller açar üstümüzde”