'Karşıyakalı ağlamaz'

Karşıyakalı olmak bir aşk masalı gibi bir sevdadır; “Biz İzmirli değiliz; Karşıyakalıyız. Azrail gelse, sevaplarından çok günahın var dese, tek günahımız seni sevmek ise, Karşıyakalıyız cehennemde bile.”

Karşıyaka’da doğmamış olsanız bile, ne zaman boynunda yeşil kırmızı atkısıyla sıcacık gülümseyişiyle bir Karşıyakalı görseniz, Karşıyakalı olmanın ayrıcalığı hissedersiniz yüreğinizde.

Karşıyakalı, boyun eğmeyendir, baş kaldırandır. Vefalı olandır, karşılıksız sevendir. Karşıyakalıların dostluğunu, vefasını, sevgisini gören, onlarla birlikte yaşayan, Karşıyakalı olmanın ayrıcalığını ruhunda hisseder.

KSK’nın maçlarından sonra Karşıyaka iskelesinde vapurdan inen Karşıyakalıların çılgınlar gibi “Kaf Kaf” çektiğini görünce tüyleriniz diken diken olur. Sizde çılgınlar gibi kendinizden geçerek “Kaf Kaf” çekersiniz. Ve karşı koyamadığınız yüreğinizdeki bu sevgi yerini ölümsüz bir aşka dönüşür.

KSK’nın, Lemi yerli, Cevat Gök, Gode Cengiz, Gazcı Erol, Arif Dökel, Ahmet Tuna, Kaleci Ekrem gibi efsanevi futbolcularını Alsancak Stadının toprak zemininde yeşil kırmızı formalarıyla defalarca seyretmiş olmanın mutluluğunu, sevincini kalbimde hissederim hep.

Bir-iki gün önce Karşıyaka Osman Bey Parkı’ndaki Gode Cengiz’le Erol Baş’ın heykelini önünde Karşıyakalı büyük ozanınız Okan Yüksel’in, KSK’nın koca kaptanı Erol Baş için yazdıklarını anımsadım:

”Yeşil dalında kırmızı güldü O… Yüreğime yerleştirdiklerimden. Sadece Karşıyaka’da doğduğu için Karşıyakalı değildir Erol Baş, dağların ve nehirlerin türküsünü söyleyen bir Karşıyakalı gibi Karşıyakalıdır”

Sözümüzü, küçücük yüreği Karşıyaka sevgisiyle yanıp tutuşan geleceğin şairi lise talebesi Mardinli Aynur Kutlucan’ın bir şiiriyle bitirelim:

“Karşıyakalı ağlamaz/ Hiç kimseyi ağlatmaz/ Ağlasa da kimse duymaz/ Unutma ki hiç kimse/ Aynur Kutlucan gibi Karşıyakalı olamaz.”

Sen ne güzel insansın Mardinli liseli kız. Karşıyaka’dan sana kucak dolusu sevgimizi gönderiyoruz.